اشعار

هرکه به هر جا رسد از کرم زینب است           بوی خـوش کربلا از حـرم زینب است

طیّ زمان‌ها نرفت یک اثر از پرچمش           ملک سلیمان که نیست، این علم زینب است

آنچه به عرش خدا حک شده با خط عشق           نام متـین و خوش و محترم زینب است

جن و ملک نوکرش، طائر در محورش           شیعۀ اثـنی عـشر، هم قـسم زینب است

ظهـر عـطش، قـتـلگاه، آه، نوایی رسید           حضرت ارباب، خود، محتشم زینب است

روضه بخوان روضه‌خوان روضۀ قدّ کمان           اوج همین روضه‌ها قـد خم زینب است

جـلال پـیـش جـلال تـو می‌زنـد زانـو            وقـار از تو گرفـتـه وقـار خـود بـانـو

شقـیـقـة الحـسنی و شـریکـة الاربـاب            کسی که مثل تو باشد در این دو عالم کو

زمان بردن نامت رواست جان بدهـیم            بـه عـــزّت و شــرف لا الــه الا هــو

کـمی به فـکـر دل این غـبار هم باشید            تو را به جان عزیزت نزن مرا جارو

رهـا نـمی‌کـنم ایـن رشـتـۀ مـحـبت را            به آیـه آیـۀ قــرآن اگـر رسـد بـر مــو

همش به خاطر دوری و آه پروانه است            نگو که شـمع دلـم می‌زند چرا سوسو

اگر بـنـاست که عـمرم بـدون تو باشد            بـگـیـر جـان مـرا جـان ضـامـن آهـو

بانویی که درگهش، فیض دمادم می‌شود            بـاعـث فــخــریــۀ اولاد آدم مـی‌شــود

حرمتش بالاست پیغمبر سفارش کرده است            بـانـوی مـا آیــة الله مـعــظـم مـی‌شــود

برترین مدحی که می‌شد در مقام او سرود            زینب است وزینت سلطان عالم می‌شود

بی ولای مرتضی، معـنا ندارد زندگی            بی ولای دخـتـرش دنیا جهـنم می‌شود

نام«زینب» با حسین و کـربلا آمیخـته            عشق خواهر با برادر خوب توأم می‌شود

هرکسی همچون «رسول ترک»دیوانه شده            مـورد الـطـاف این بانو مسـلم می‌شود

نام زینب را بزن بر سر در کاشانه‌ای            خود به خود بزم عزا آنجا فراهم می‌شود

روضه‌های سخت و جانفرسای او، زجرآور است            روضه‌خوان روضه بخواند دل پُر از غم می‌شود

چادرت را می‌تکانی؛ می‌شود نوکر درست           می‌چکد بر خاک، اشکت؛ می‌شود قنبر درست

عرشیان از عرش می‌آیند، روی گنبدت           می‌کنند از ریشه‌های پرچم تو پَر درست

دکَۀ کوزه‌گرانِ شهـر تو پُر رونق است           می‌کنند از خاکِ گنبد کاسه‌های زر درست

تا کـبوترهای تو سـرگـرمِ لانـه‌سازی‌اند           می‌کنیم از خُرده چوبِ لانه‌ها منبر درست

گر گنه کاریم ما را از حرم بیرون نکن           لااقـل با پیکر ما می‌شود سنگـر درست

حُرمت یک کاشیِ صحنت اگر که بشکند           می‌کنیم از دشمنانت کوهی از پیکر درست

گنبدت شمع است، ما پروانه؛ پرچم شعله‌اش           در طوافش می‌کنیم از خویش، خاکستر درست

نامت آمد بر زبانم؛ دَر زدم؛ دَر باز شد           شد بـراتِ کـربـلایم لحـظۀ آخـر درست

سـلام ایـزد منّـان به زیـنب کـبـری            سـلام باطـن قـرآن به زینب کـبری

سلام نفـس پیمبر به حضرت زینب            سلام ساقی کوثر به حضرت زینب

سـلام بر تو که احـیـا کـنـنـده دیـنی            رگ حـیات تـشیـیع تو روح آئـیـنی

بـریـده رأس یـزیـد لعـیـن کـلام تـو            هـزار مُـرده شود زنـده از سلام تو

تو بنـت حـیـدری و پـارۀ تن زهـرا            شده کـنیز درت هـاجر، آسـیه، حـوا

کـلام تو بکـنـد کار صد مـسیحا دم            ز صبر تو کـمر کوه آهـنین شد خم

کلام تو بکـنـد کـار ذوالـفـقـار عـلی            به شام و کوفه و کرببلا تو یار ولی

سپر شدی تو برای امام و رهبر خود            به سان حضرت زهرا برای حیدر خود

تو مادر دو شهید بزرگواری و بس            ز نسل احمدی و حیدری تباری و بس

برای دین شده خـون حسین آب بقـا            به سان او نشده کـس فـدا برای خدا

بدان که گر خبری کس ز کربلا دارد            خبر ز قـتل شهـیدان به نیـنـوا دارد

به لطف دخت علی آن مجاهد علوی            به لطف سبط نبی آن عـقـیله نبـوی

رسیده است به ما شرح عشق کرببلا            به لطف زحمت او کـربلا شده احیا

دوبـاره نـام تـو آمد مـیان دلـم لـرزیـد            قلم جنون بسرش زد شد عاشق و رقصید
خـدانـمایی عـشق تو عـقـل را پس زد            تـمـام رشـتۀ عـقـل بـشر ز هـم پـاشـید

حساب خوبی توجمع وضرب و منها نیست            تو را فراتر از این بحث کور باید دید
تـوئـی کـه عـالـمـۀ بی‌معـلـمـی زیـنب            درآسمان ولا شب ستیز چون خورشید
تــمـام عــلــم الـهـی زبــان گـویــایـت            چـکـیـدۀ هـمه انـوار حـق ز تو تـابـیـد

تو از چه مکـتب نابی بپا شدی زینب
که بهر عشق خـدایی خدا شدی زینب

نـژاد تـو هـمـه افـلاکـیـان حـق پـیـمـا            تـبـارت عـاطـفـه و وارثــان اَو اَدنــی
تو از خـدا به خـداییِّ عشق منـصوبی            بـپای تو شده مـجـنـون هـزارها لـیـلا
مـدار دیـن خـدا دیـن مـداری‌ات بـاشد            به زیـرِ دِینِ تـو دیـن خـدایِ بـی‌هـمـتا
حـجـاب کـامل تـو درس هاجر و حـوّا            دخـیـل چـادر خـاکـی تو بُـوَد عـیـسی
توئی تجـلـّی حـیـدر به قـالب یک زن            توئی که بـی‌بـدلی مثل مـادرت زهـرا

بـرای کـار بـزرگی سـوا شـدی زینب
که بهر عشق خدائی خـدا شدی زینب

بـود خـزانـۀ اسـرار ذات حـق نـامـت            گرفـته هـالۀ سـرّی تو را در ابهـامت
حـقـیقت تو فـقـط بـاید از خـدا پـرسید            نـمی‌رسد پـرش مـرغ ذهـن تـا بـامت
توئی که غـرّش الفاظ تو عـدوکُش شد            اسیر بودی و دشمن اسیر و هم رامت
تـمام زحـمت دین خـدا به دوشت بـود            روا بـود که بخـوانـم رسـول اسلامت
اگرچه حـرمت تو ظاهـراً شکست امّا            کند خـدای دو عـالـم هـمیشه اکـرامت

پــیــام آور دشـت بـــلا شــدی زیـنـب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو حامی شجر و نسلِ عـصمتی زینب            بری زخواری و تندیس عـزّتی زینب
نـمـاز نـیـمه شبِ تو عـبـادت مـطـلـق            خـدای مـنـظـر و؛ الله هـیـبـتـی زیـنـب
نـدیـده‌ای بـه بـلا غـیـر مـوج زیـبـائی            نـشانـده‌ای تو عـدو بر فـلاکـتی زینب
برای حـضـرت عـبـاس مـرد نـام آور            تو اُسـوه‌ای بخـدا رُکـن غـیرتی زینب
رقیّه در کَـنَفِ تو سه ساله مرجـع شد            توئی که رأس چنین بزم و دولتی زینب

تـو در مـسیـر الـهـی فـنـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

بــرای آیــۀ قــرآن مـفـسّــری الــحــق            تو بعدِ فاطمه بر شیـعـه مـادری الحق
تـوئی که فـاتـح شـامـی بجـای بابـایت            تو هـم اسـد الله شـیـر خـیـبـری الـحـق
حیا و حُجب تو یکسو صلابتت یکسو            تـو سـرّ اکــبــرِ الله اکــبـــری الـحــق
نه مهریه که حسین شرط وصلتت بوده            حـقـیـقـتـاً بخـدا عـشق محـوری الحـق
تو دُرّی و صدفت اجـتـمـاع هـاشمیان            قداستِ زن و روپوش و معجری الحق

تو در بساط محـبـت رهـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو از تـبـار قـنـوت شکـسـتـه‌ای خـانم            تو شـاهـد تنِ از هـم گسـستـه‌ای خـانم
تـو از زمـان طـفــولـیـتـت بـلا دیــدی            عجب نباشد اگر زار و خسته‌ای خانم
حسین ملتـمـست در نـماز شد برخـیـز            چرا به وقت نـمـازت نـشـسته‌ای خانم
شـبی به بـند به دروازه‌ای تو را دیـدم            که بـین لـطـمـۀ زنجـیـر بـسته‌ای خانم
به روی هر دولبت خون حنجری خشکید            تو بـودی و غـمِ بی‌حـدّ دسـته‌ای خـانم

بـلا کـش سـفـر کــربـلا شـدی زیـنـب
که بهر عـشق خدایی خدا شدی زینب

در سینه‌ام جز مِهر زینب جا نخواهد شد           با او کسی در عاشقی هـمتا نخواهد شد

عاشق شوی حرف دلم را خوب می‌فهمی           ذکری شبـیه «زینب کبری» نخواهد شد

نوکر که جای خود، غـلام نوکرانش هم           درمانده و محتاج در عقـبی نخواهد شد

هر کس که گریان شد برای عمۀ سادات           شرمنده پیش حضرت زهرا نخواهد شد

داغ برادرها…اسارت…سیلی و غارت           در چشم بانویی جز او زیبا نخواهد شد

از غیرت و از عفت زهرایی‌اش پیداست           حتی اگـر معجـر بسوزد وا نخواهد شد

مِیـلش شهادت بود در کـرب و بـلا، اما           زینب نماند که عـدو رسـوا نخواهد شد

بعد از ابوفاضل علمدار است و دین حق           جز با اسارت رفتـنـش برپا نخواهد شد

عـمـری بـلا دیـده ولی داغـی بـرای او           مانـند داغ عـصر عـاشـورا نخواهد شد

همراه مادر هر چه بر سر می‌زنیم انگار           قـاتـل ز روی سیـنـۀ تو پـا نخـواهد شد

کل تن تو جای زخم نـیـزه و تـیر است           جایی برای بـوسـه‌ام پـیدا نخـواهد شد؟

اگر نشانه‌اى از کـوه و آبشارى هست            اگر خزانِ مرا شوقى از بهارى هست

اگر که از سرِ لطف تو بى قرارى هست            اگر که بال و پرى هست،اعتبارى هست

فقط به خاطرِ عرض ارادتم به شماست
به جان مادرم اصلاً سعادتم زِ شماست

تو را به صفحۀ دل شاعرانه باید گفت            زِ معـجـزات بـیـانت تـرانـه باید گفت

زِ غصه‌هـاى دلت بى بهـانه باید گـفت            زِ دشت کرب و بلا عاشقانه باید گفت

به نقطه نقطۀ شعـرم نظـر بـفـرمـائـید
مرا بـراى غـلامـى خـبـر بـفـرمـائـیـد

تو خواهرى و برادر تو مادرى و پدر            گَهى حسینى و عباس و گه خودِ حیدر

تو وجه مـشـتـرکى بین سـورۀ کـوثـر            تو شاهِ شـامِ بـلایى، رقـیه سـرلـشکـر

فـداى ذکـر قـنـوت و سجـود تـو بـانـو
خلاصه گـشتـه خـدا در وجود تو بانو

در انعکاس نگاهت عـلـى شده جارى            تو فـاطـمـى نـسبى عـین شاه کـرارى

بـراى دخــتـرکـانِ حــرم عـلـمــدارى            مـلـیـکـه‌اى و مـنـم آن غـلامِ دربـارى

بیا و بـر منِ درمـانـده تـکّـه نـانـى ده
مـسـیـح خـانـۀ مولا، مرا تو جـانى ده

تو ارث بردى زِ مادر مقام عصمت را            تو شأن دادى به پاکى، حجاب و عفّت را

تو ارث بردى زِ حیدر شکوه و غیرت را            و استـوار نـمود خـطـبـه‌ات ولایت را

بـه لـحـنِ حـیـدرىِ تـو هـزار اى والله
وقــارِ مــادرى تــو...هــزار اى والله

حرم حرم حـرم از روى لب نمى‌اُفـتد            به سنگ فرش حرم رنگ شب نمى‌اُفتد

مـدافـع حـرم از تـاب و تـب نمى‌اُفـتـد            ظفر به لطف دعـایت عـقب نمى‌اُفـتـد

به زودى کار همه دشمنانِ تو زار است
مـدافـع حـرم تـو خـود عـلـمـدار است

حسین روز و شب و ماه و آفتابت بود            حسین تکّه کـلام و گـل و گـلابت بود

حسیـن مـاه تـمامت مـیـانـه قـابـت بود            حسین نـان تو بود و حـسین آبـت بود

تو وقف کردى خودت را براى خون خدا
تو ایستادى هـمیشه به پاى خـون خـدا

بـراى وصف تـو واژه اگـر کم آوردم            به جاش پیش قدومت سَرى خم آوردم

بـراى زخــمِ دلــم بـاز مــرهــم آوردم            مـیـانِ مـجـلـس تـو نـوحه و دَم آوردم

سـتـارۀ شـب اربـاب، قـبـلــۀ حـاجـات
شـهـیـدِ زنـدۀ گـودال...عـمــۀ ســادات

اگر حسین تنش زیر دست و پاها بود            بـراى ذبـحِ سـرِ او اگـر که دعـوا بود

و حـرفِ شـمـر‌هـا به هـم بـفـرما بـود            چقـدر کـرب و بلا در نگـات زیبا بود

تو چنگ بر رخ خود مى‌کشیدى با فریاد
رسید مـادر تو پـاى پیکـرش...اى داد

به شیعـه آبـرو داده وجـود زینب کـبری          یقین و صبر بوده تار و پود زینب کبری
اگر خالی ست جایش در کسا اما خدا پُر کرد          نـمـاد پنج تن را در وجـود زینب کبری

نه تنها زینت باباست بلکه زینت دنیاست          علی پیداست در حین شهود زینب کبری
پس از چشمان مادر آن همیشه محرم حیدر          غم از رخسار بابا می‌زدود زینب کبری
حسین از یادها می‌رفت و پرچم‌ها زمین می‌خورد          نبود از عشق ردی در نبود زینب کبری
کسی که هستی‌اش را داد تا که معجرش باشد          نمی‌دانـد قـلـم حـد و حـدود زینب کبری
شهادت خواستگاه کربلا بود و حسین اما          اسارت شد عروج بی‌فرود زینب کبری
اسارت رفت اما معنی‌اش ذلت نمی‌باشد          اسارت را خدا کرده صعود زینب کبری
چه محکم ما رأیت الا جمیلا ضربه زد آنجا          به گوش دشمن کور و حسود زینب کبری
چنان کوهی که از طوفان نیاید خم بر ابرویش          حرم را تکیه گـاه امن بوده زینب کبری
طنین خطبه‌اش را کوفه فهمیده است یعنی چه          هراسان شد دل شام از ورود زینب کبری
به اشک شرم می‌شوید به نی خورشید چشمش را          بـبـیـند هر زمان چشم کبود زینب کبری

کوکب دردانۀ عصمت نگینش زینب است           آیۀ ایـاک نعـبد، نستعـیـنـش زینب است
رتبه ممسوسۀ فی ذات در تسخیر اوست           جلوۀ مستغرق رب، دستچینش زینب است

کم ندارد چیزی از مادر بزرگش پس بگو           کربلا تا شام، اُمُّ المومنینش زینب است

واقعا زن نیست این، پروردگار مردهاست           انقلاب کربلا مرد آفـرینـش زینب است

خیمه‌های کـربلا اُمُّ البـناتش زینب است           کشته‌های نیـنوا اُمُّ البنـیـنش زینب است

فاطمه زینب حسن زینب پیمبر زینب است           حیدر کرار لحـن آتـشیـنـش زینب است

مستجـیر بیرق عـباس گرچه شد حسین           پرچم صاحب لوا حبل المتینش زینب است

آنکه بین ازدحـام چـشم‌های خـیـره سر           رو گرفت از دشمنان با آستینش زینب است

گرچه در بزم عبـیدالله او پائـین نشست           صبح محشر بانوی بالانشینش زینب است

کیست زینب هـمیشه بی‌هـمتا            نــورِ مــســتـورِ عــالــمِ بــالا
کیست زینب نفس نفس حیدر            کیست زینب تپش تپش زهرا

کیست زینب حسینِ پرده نشین            کیست زینب حسن به زیرِ کسا

کیست زینب کسی چه می‌داند؟            غــیـر آن پـنـج آفـتـاب هُــدی
ٰکـیست زینب تـلاطـم عـبـاس            کـیـسـت زیـنـب تـمـوّج دریـا

ذوالـفـقـار عـلـی مـیـان نـیـام             اوجِ نهـج البـلاغـه‌ای شـیـوا

کیست زینب فـراتر از مـریم             روشنی بخشِ هـاجر و حـوّا

کیست زینب حجابِ جلوۀ غیب            صبر اعـظم، صلابت عـظـما

قـلـمـم بـشکـنـد چه می‌گـویـم            من و اوصافِ زینب کـبری؟

من چه گویم که گفت اربـابـم            حـضرت عشق، التماس دعـا

السـلام ای شـکـوه نـام حسین            دومین فـاطـمـه، تـمـامِ حسین

وقـتی طلوع می کـنی از شانۀ علی            روشن شدست با نفـست خـانۀ علی

با آیه‌های روشن هر سجده‌ات شدی             زهـراتـرین سـتـارۀ کـاشانۀ عـلـی

نان جو و کمی نمک و بوسه‌ای ز تو            این بود قـوت غـالب روزانۀ عـلـی

زینب شدی که زینت دوش پدر شوی            زینب شدی و ساقـی میخـانۀ عـلـی

مریم ترین قـوم پیـمبر، رسول صبر            بانوی عشق، حضرت جـانانۀ عـلی

دستم بگـیر تا که بیـفـتـم به پـای تو

بـانـو تـمـام ایـل و تـبـارم فـدای تو

بانو بخـنـد تا که خـدا مرحـمت کند            رحمی به این گدای پُر از ماتمت کند

ای راز اسـتجـابـت آمیـن عـرشیـان            باید خـدا شـفـیـعـۀ دو عـالـمت کـند

با آنهمه حـیا و وقـار و سخا، تو را            یک نسخۀ زنـانه ز شاه غـمت کـند

ای نـسخـۀ زنـانـۀ اربـاب مـا، خـدا            ما را فدای چشم تر و پُـر نمت کند

نام تو راز رویش گل های نرگس است            جاری شدی که حضرت حق زمزمت کند

جـاری تـریـن تـرنّـم بــارانـی دعــا

دست گـدایـی من و این دامن شـمـا

وقتی که جذبۀ جنمت شعله می‌کشد            شهری به زیر هر قدمت شعله می‌کشد

شهری که با تپش تپش خطبه‌های تو            با هرخروش بیش و کمت شعله می‌کشد

ای دختر علی، تویی اینگونه خطبه خوان            یا مرتضی میان دمت شعله می‌کشد

عاشق شدیم وشاهدمان این دل کباب            عمریست دل زداغ غمت شعله می‌کشد

بانوی جود،ای پدر و مادرت کریم            هـمواره کورۀ کرمت شعله می‌کشد

صاحب کرم تصدق علینا که نوکریم

گریان روضه‌های تو و داغ معجریم

الـسـلام ای هـمـۀ جـلـوۀ مـادر زیـنب            فخـر پـیغـمبری و زینت حـیـدر زینب

آمـدی تا که حـسـیـنـیـه شود سیـنـۀ ما            کائـنات است ز نـور تو مُـنـوّر زیـنب

وصفِ زینب بنویسیم به اوصافِ حسین            یا حسین است به اوصاف، سراسر زینب؟

جلوه کرده است حیا، عفت و صبر و شوکت            رأفت و لطف و شجاعت، همگی در زینب

از شـکـیـبـایی ایّـوب دگر هیـچ نـگـو            صفت صبر شده وقـف فقـط بر زینب

تـا مـحـبّـیـنِ حـسـیـنـیـم یـقـیـنـاً فــردا            یادمان هست میان صفِ محشر، زینب

کوریِ دشمن حیدر که اجاقش کور است            دومین شأنِ نزول است به کوثر، زینب

آیت الله تـریـن مـرجـع تـقـلـیـد جـهـان            اسـوۀ خطبۀ هـر صاحبِ منـبـر زینب

در مقامش سر سجاده همین بس باشد            گفـت محـتاج دعـای تو بـرادر، زینب

مثل زهرا همه جا گرد ولایت چرخید            لحـظۀ واقعـه چون شیـر دلاور زینب

نه فـقـط کرب و بلا، بین مدیـنـه حتی            هـمه جا بود فـقـط حامی رهـبر زینب

وای از آن لحظۀ سختی که به صوتی محزون            ناله زد سمت نبی خسته و مضطر زینب

گفت این صید به خون خفته حسین است حسین            ریخت از خاکِ همان بادیه بر سر زینب

همه جا بود دمش گرم دمش ذکرِ حسین            دم زد از یـار فـقـط تـا دمِ آخـر زینب

هرگز کسی شبیه تو خواهر نبود و نیست            در آسمان عاطـفه اخـتر نبود و نیست

دار و ندار تو هـمه وقـف حـسیـن بود            مانـند تو به پـای بـرادر نبود و نیست

حتی تو از عصارۀ جـانت گـذشـته‌ای            در کربلا، شبیه تو مادر نبود و نیست

آیـیـنـۀ شـکـسـتـۀ صـحـرای کــربــلا!            مانند ماجـرای تو دیگـر نبود و نیست

بر شانـۀ صبـور تو بـار رسالت است            مانند تو کسی که پیمبر نبـود و نیست

در ذیل خطبه‌های فصیح تو گـفـته‌اند:            اصلاً کسی شبیه تو "حیدر" نبود و نیست

شیـوایـی کلام تو را هیچ کـس نداشت            از ذوالفقار نطق تو خوشتر نبود و نیست

زینب شدی که زینـت شیر خـدا شوی            یعنی کسی شبیه تو زیور نبود و نیست

تو کیستی؟ حقـیقـت زهـرای اطهـری            زیـن ابــی و زیـنـت آغـوش مــادری
قــرآن روی سـیـنـۀ پـاک پــیــامــبــر            خـیـر کـثـیـر دامـن پُـر مهـر کـوثـری

روی تو مصحف است و زبان تو ذوالفقار            حق را زبـان و خـون خدا را پیمبری
از آنچـه دیـده‌انـد و نـدیـدنـد، خوب‌تـر            وز آنچـه گفته‌انـد و نگـفـتنـد، برتـری
در آســمــان وحـی خــدا مــاه پـاره‌ای
بـیــن دو آفــتــاب ولایـت ســتــاره‌ای
تکـبیـر بـا صـدای تـو تکـبیر می‌شود            قـرآن به خطبه‌های تو تفـسیر می‌شود
بـر قـلـب دشـمنـان قـسم خـوردۀ خـدا            نطـق تو و بیـان تو شمـشیـر می‌شـود
در کـاخ شامِ شـوم، کـنار سـر حـسین            شام بـلا به نطـق تو تـسخـیـر می‌شود
حتی یـزیـد بـر سـر تخـت ستـمگـری            با یک نهـیـب تـند تو تکـفـیـر می‌شود
بانو! بخوان خطابه که بر منطقت یقین
هـجـده سـر بـریـده بـگـویـنـد آفـریـن!
بی‌تو ریاض سرخ شهادت ثمر نداشت            تـا صبح حشر، پیکر ایثار، سر نداشت
جـز سیـنـۀ مطهـر تـو در مسیـر شـام            قرآن به پیش تیر حوادث سپر نداشت
در گـام‌ گـام حـادثـه فـرزنـد فـاطــمـه            یک لحظه چشم بر سر نی از تو برنداشت
بر حفظ دین خویش پس از کشتن حسین            پروردگار از تو کسی خوب‌تر نداشت
با آن که پیـش روت سـران بریده بود
غیر از جمال، چشم تو چیزی ندیده بود
تـو کـیستـی؟ مجـاهـد هم‌سنگـر حسین            کردی چهل عروج، سفر با سر حسین
از سـن خـردسالـی خـود بعـد فـاطمـه            هم خواهـر حـسینی و هـم مـادر حسین
چون مادرت که یک‌تنه شد حامی علی            تو یک‌تنه شدی همه جا لشکـر حسین
فریـاد شد ز حنجـر پاک تو سر کشیـد            خونی که ریخت از دل و از حنجر حسین
هـم در تُـن صــدات پـیـام حـسیـن بود
هم خـطبـه‌ات کـمـال قـیـام حسین بود
از کودکـی نمــاز شـب روح‌پــرورت            یــادآور نــوافــل شـب‌هــای مـــادرت
گویی هنوز جای تو محراب فاطمه است            گویی هنوز چادر زهراست بر سرت
تسخیر کرد نطق تو چون شهر کوفه را            لـبخـنـد فـتــح زد ســر پـاک بـرادرت
بانو! بخوان خطابه؛ بخوان کز فراز نی            رأس حسین، گـوش شـده پای منبـرت
با خـطـبـۀ تو پـردۀ دشـمـن دریـده شد
از حنجرت صدای محـمّـد شنـیـده شد
بر گِرد محمل تو که هجده ستاره بود            چشمان خون فشان تو هم در نظاره بود
وجـه خـدا به پیـش نگـاه تـو روی نی            نوک سنان به چشم تو دارالزیاره بود
دل در طواف روی برادر به راه شام            چشم تـو زائـر گـلـوی پـاره‌ پـاره بـود
بالله قـسم که صبـر، کـم آورد پیش تو            با آن که درد و داغ و غمت بی‌شماره بود
زن‌های شام بر در دروازه صف زدند
وقـتـی سر حـسین تو دیدند کـف زدند
کردی سفر ز خویش و رسیدی به قتلگاه            خواندی جمیل، هر چه که دیدی به قتلگاه
جسم حسین را چو گرفتی به روی دست            جـان امــام خـویش خریـدی به قـتلگاه
دستـور پایـداری و صـبـر و مقـاومت            از حـنـجـر بریـده شـنیـدی بـه قـتلگـاه
با آن که خون ز نطق تو آب حیات خورد            سـر از سپـاه کـوفـه بریدی به قـتلگـاه
چون گل شکفت زخم حسین از شکفتنت
از صبـر و پایداری و شکرانه گفتنت
ای جن و انس، یکـسره خاک در شما            دست خـدا هـمـیـشـه بُـوَد بر سـر شما
تا صبح روز حشر به جسم و به روح‌تان            بــــادا ســــلام از اَحـــد داور شـــمــا
در راه شام، پـای فـشردید همچـو کوه            زیـرا کـه بـود دسـت خــدا یـاور شـما
گـویی که نـور وحی دمـد از دهان ما            هـر جـا زبـان مـاسـت پـیـام‌آور شـمـا
"مـیـثـم" فـدای مـیـثـم تـمـارتـان شـود
آزاد آن کـسـی کـه گـرفـتـارتـان شـود

دلش دریای صدها کهکشان صبر            غـمـش طوفـان صدها آسمان ابر

دو چشم از گریه هم‌چون ابر خسته            ز دست صبر زینب، صبر خسته

صدایش رنگ و بویی آشنا داشت            طـنـیـن مـوج آیـات خــدا داشـت

زبانش ذوالـفـقـاری صیـقـلی بود            صـدا، آیـیـنـۀ صـوت عـلـی بـود

چه گوشی می‌کـند باور شنـیـدن؟            خروشی این چنین مردانه از زن

به این پرسش نخـواهـد داد پاسخ            مـگـر انــدیـشــۀ اهــل تـنــاســخ

حـلول روح او، در جـسـم زینب            عـلــی دیـگـری بـا اســم زیـنـب

زنی عاشق، زنی این‌گونه عاشق            زنـی، پـیـغــمـبـر قــرآن نــاطـق

زنـی، خـون خـدایـی را پـیـمـبـر            زن و پـیــغــمــبـری؟ الله اکــبــر

محشر نـزول کرده  قـیامت به پا کـند           فکری به حال مردم بی‌دست و پا کند

اصلاً خـدا نخـواست که زینب بیاورد           انگار خواست صبر خودش را بنا کند

هفت آسمان به زیر پَرش خاک میخورد           یک لحـظـه با اراده اگر بـال وا کـنـد

بیرون زِ حجره‌اش برود بی نقاب اگر           خـورشید آسمان و زمین را رها کـند

در خواب هم به فکرِ گدای مدینه است           تا سهم قرص نان خودش را عطا کند

مشکل گشای حضرت معصوم زینب است           کـافی ست در نـماز شبـش، ربـنّـا کـند

یعنی همان که قبلۀ حاجاتِ عالم است           میخواست تا که خواهرش او را دعا کند

اینکه سه روز بی وجـنات حـسین شد           نـزدیک بـود تـا نـفـسـش را فـدا کـنـد

زیـنب عـقـیـلـه، عـالـمـۀ بـی مـعـلـمـه           خونش حلال هر که جـز او ادّعا کـند

مـبـهـوتِ درکِ پـایـۀ ایـمـانی‌اش همه

انگـشت می‌گـزند ز حـیـرانی‌اش همه

از هر چه مرد، یک سر و گردن اگر سر است           این ماده شیر؛ شیرِ خداوند، حیدر است

تـنـهـا امـــام زادۀ ایـن خــانــواده کــه           سرچشمۀ معارفش از جای دیگر است

بهتر به نقـلِ قـولِ حـسن، اکـتـفا کـنـیم           تفسیر کردنش چقدر حیرت آور است

گیرم امام نیست، امامت بـلد که هست           زهرا؛ علی؛ حسن و حسینِ مکرر است

مبعـوث شد به گـریه مسلـمانمان کـند           در کسوت زن است ولیکن پیمبر است

نـا بـاورانه بود شبِ خـواستگـاری‌اش           بالا نـشـیـن مـسنـد دربـار بـاور است

با شرط ضمن عقد خودش ازدواج کرد           هر جا حسین رفـت کـنار بـرادر است

بایـد که از قـداست پـوشیـه‌اش نوشت           وقتی خدا محافظ این سطح معجر است

اثـبات می‌کـند خـبـر شام و کـوفـه‌اش           با ملتی ز کُـفـر حضورش برابر است

جـانها فـدای خـطـبۀ یا اشبـه الـرِّجـال           بالله قـسم که درخـورِ الله اکـبـر اسـت

از نای دل نوای علی می‌رسد بگوش

یا للعجب صدای علی می‌رسد بگوش

هست ساحل زینب و تفسیر دریا زینب است           غم ز طوفان نیست در دلهای ما تا زینب است

اولیـن ام ابـیـهـا حـضـرت صـدّیـقـه بود           شک نـدارم دومیـن ام ابیـهـا زینب است

هست ناموس علی بی شبهه ناموس خدا           کیست ناموس علی و حقتعالی، زینب است

هر قـدم لحظه به لحـظه در تمام زندگی           ذکر زینب یا علی ذکر علی یا زینب است

منعکس گردیده مادر در وجود دخترش           حق و الانصاف باید گفت زهرا زینب است

اوست جان حـیدر و زهرا و پیغـمبر لذا           مومنون و کوثر و اخلاص و طاها زینب است

نَقل یک روح و دو پیکر هست زینب با حسین           او سراپایش حسین و این سراپا زینب است

جان عالم از حسین و جان او خواهر بُود           پس تو دنبال چه می‌گردی مسیحا زینب است

کوفه را لرزاند با صوت رسای حیدری           شیر زن تر از تمام شیرزنها زینب است

ارث حیدر را به میدان برده در میدان شام           لا فتی الّا علی؛ مُنجـر به الّا زینب است

مرقـدش هیهات آسیـبی ببـیـند در دمشق           چونکه خط قرمزِ طوفان سقا زینب است

" لیس للانسان الّا ما سعی " پس سعی کن           دامن او را بگیری حشرِ ما با زینب است

به وقت خطبه خوانی مثل حیدر می‌شود زینب           به هفده معجزه بر نی پیمبر می‌شود زینب

من از نامش که زینت بر علی گشته ست فهمیدم           زمـانـی زیـنـت الله اکـبـر می‌شود زینب

زمین باید بگردد تا ابد دور چـنین بیـتی           که درآن مادرش زهرا و دختر می‌شود زینب

سه تا آیه سه دفعه مادری پیش سه تا حجت           به علم جَفْر، اینجا شرح کوثر می‌شود زینب

حباب دور مصباح الهدی چون می‌شود عباس           به کشتی نجات خلق لنگر می‌شود زینب

خودش یک لشکر است از کربلا تا شام،در وقتش           دل آور، جنگ آور، آب آور می‌شود زینب

به این نکته توجه کن اگر که در وفاداری           برادر می‌شود عباس، خواهر می‌شود زینب

پس از حیدر اگر بابا، پس از زهرا اگر مادر           پس از عباس هم قطعا برادر می‌شود زینب

همانگونه که از اول به یادش مانده از کوچه           دم آخـر میان خیمه مـادر می‌شود زینب

دوتا روح است دریک جسم وقت بوسه از حنجر           که یک آن فاطمه یک آن دیگر می‌شود زینب

آبـروی اهل ایـمان ز آبروی زینب است           حوض کوثر مملو از آب وضوی زینب است

این سوی میزان ملائک مست مست مست مست           آن سوی میزان فقط یک تار موی زینب است

از چه صحن بوتراب از بوی جنّت پر شده؟           درب و دیوار حریمش مست بوی زینب است

کعـبه می گردد به دور گـنـبد شاه دمشق           سوی هر قبله نما حقاً بسوی زینب است

حوض کوثر شد موثّر از صفای اشک او           آب زمزم قطره ای از آب جوی زینب است

قل هو اللهٌ احد، تفسیر نام مرتضی است           ذوالفقار مرتضی تفسیر هوی زینب است

وحی را با خطبه اش معنا نمود و زنده کرد           جبرئیل الحق گدا و خاک کوی زینب است